Kafamda zamansız sesler yankılanıyordu. Geçmişten bugüne acısı hiç bitmeyen, karanlık dehlizlerde kaybolmuş sesler... Jet hızıyla yargılanıp aynı hızla ipe gerilen devrimci sesler… O seslerden bir tanesi kulaklarımdan hiç gitmiyordu. “Duy sesimi, anlat beni! Sevinçlerimi, umutlarımı, korkularımı anlat, anlat yirmi dört yaşında solan gençliğimi!”
Kayıtsız kalamadım bu çığlığa. O seslendi ben anlattım. Doğduğu büyüdüğü o dağ köyünde yaşadıklarını ete kemiğe büründürmek istedim. Konuştu, sevdi, güldü ve ağladı. Yazdıklarımın hepsini yaşadı ya da hiçbirini yaşamadı…
Veysel Güney’in yaşadıklarını anlatabilmek için yazdığım bu hikâyede geçen olaylar, kişiler, yerler, diyaloglar kurgudur.
Gerçek ise, Veysel Güney’in yargısız infazından sonra cansız bedeninin tüm uğraşlara rağmen sevdiklerine hâlâ teslim edilmeyişidir...
